ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΓΙΑ 51 ΧΡΟΝΙΑ!
Ο κ. Κώστας Παπαγεωργίου ηγείται του Ηρακλή Γερολάκκου από το 1961 και τον ερχόμενο Νοέμβριο, συμπληρώνει αισίως 51 χρόνια παρουσίας στην προεδρία του προσφυγικού σωματείου.Τα γραφεία του Ηρακλή, στεγάζονται στο σπίτι του και το σωματείο, αποτελεί τη δεύτερη του οικογένεια. Παραμένει από τους τελευταίους ρομαντικούς του χώρου του ποδοσφαίρου, με τις απόψεις και τις αντιλήψεις του, να παραμένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα των χρόνων. Ενδεχομένως, αυτό να είναι και το μυστικό της μακρόχρονης παραμονής του στην προεδρία.
Ο κ. Κώστας Παπαγεωργίου βραβεύτηκε στην τελευταία γιορτή βραβεύσεων της ΚΟΠ για την προσφορά του στο Κυπριακό Ποδόσφαιρο και οι απόψεις του για το άθλημα, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Αναλυτικά η συνέντευξη του κ. Κώστα Παπαγεωργίου στην ιστοσελίδα της ΚΟΠ:
*Κύριε Παπαγεωργίου, πότε εμπλακήκατε για πρώτη φορά στα διοικητικά του Ηρακλή Γερολάκκου;
«Ήταν το 1958, σε ηλικία μόλις είκοσι ετών. Τότε, ήταν σε έξαρση ο αγώνας της ΕΟΚΑ και τα σωματεία είχαν σημαντικό ρόλο να διαδραματίσουν. Έβαλα υποψηφιότητα για το διοικητικό συμβούλιο του Ηρακλή και κατάφερα να εκλεγώ στη θέση του Βοηθού Γραμματέα. Το 1959 έγινα Γραμματέας και από το 1961 είμαι πρόεδρος του Ηρακλή».
*Περιμένατε την παραμονή σας στη θέση του προέδρου για τόσα χρόνια;
«Σε καμιά περίπτωση περίμενα ότι θα έμενα τόσο χρόνια στην προεδρία. Είναι γεγονός όμως ότι πάντα που άρεσε η συμεμτοχή στα κοινά ενώ στη διάρκεια της θητείας μου, ευτύχησα να συνεργαστώ με σωστούς ανθρώπους, τόσο πριν το 1974 όσο και μετά.
Το να είσαι ενεργό μέλος ενός σωματείο και δη πρόεδρος, απαιτεί πολύ χρόνο, διαφορετικά θα αποτύχεις. Ο Ηρακλής δεν είναι απλά είναι αθλητικό σωματείο. Διαδραμάτισε και συνεχίζει να διαδραματίζει σημαντικό κοινωνικό ρόλο. Φτάνει να σας αναφέρω πως αρχές της δεκαετίας του 1960, διοργανώναμε στο Γερόλακκο Φεστιβάλ Νεολαίας με συμμετοχή δεκάδων σωματείων της ευρύτερης περιοχής Λευκωσίας.
Να σας ενημερώσω επίσης πως ήμασταν από τα πρώτα σωματεία που αποκτήσαμε ιδιόκτητο οίκημα ενώ όταν ενταχθήκαμε στην ΚΟΠ το 1972, είχαμε το δικό μας γήπεδο».
*Υπήρξαν στιγμές στο πέρασμα όλων αυτών των χρόνων που σκεφτήκατε να αποχωρήσετε;
«Υπήρξαν όντως στιγμές που έκανα αυτές τις σκέψεις. Ο κυριότερος λόγος ήταν τα οικονομικά προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν κυρίως τα προσφυγικά σωματεία. Υπήρξαν περίοδοι που σκεφτόμουν αν αυτή η μεγάλη προσπάθεια που κάναμε άξιζε τον κόπο. Όμως, η αγάπη μας για το σωματείο και η μεγάλη μας επιθυμία για να επιστρέψουμε στο Γερόλακκο, μας κρατεί στο σωματείο.
Είμαστε ένα διοικητικό συμβούλιο 10 ατόμων, έχουμε 200 περίπου ενεργά μέλη και προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα. Αντέχουμε, κάνουμε υπομονή και προσμένουμε την ημέρα της επιστροφής…».
*Άρα, ο Ηρακλής Γερολάκκου είναι για εσάς κάτι πολύ περισσότερο από ένα ποδοσφαιρικό σωματείο…
«Ασφαλώς. Και παρά τα προβλήματα και τις αντιξοότητες, αντέχουμε. Κλείνοντας ένα Προσφυγικό σωματείο, είναι σαν και διαγράφεις την ιστορία του αλλά και την επιθυμία της επιστροφής. Εμείς ανήκουμε στην κατηγορία των ρομαντικών, αυτών που πιστεύουν ότι μια ημέρα θα επιστρέψουμε στα κατεχόμενα χωριά μας».
*Μας είπατε πως το οικονομικό, ήταν ο κύριος παράγοντας που σας έκανε κάποιες φορές να σκεφτείτε την αποχώρηση. Πως καταφέρνει ένα σωματείο όπως τον Ηρακλή να επιβιώνει οικονομικά σε δύσκολες συνθήκες;
«Καταρχήν, ανεβάζουμε τον προϋπολογισμό μας μέχρι εκεί που φτάνει. Επίσης, έχουμε κάποια στελέχη που συνδράμουν κάποια ποσά και μαζί με τις διάφορες χορηγίες από την ΚΟΠ, τον ΟΠΑΠ και την προσφυγική χορηγία, καταφέρνουμε να επιβιώνουμε. Ποτέ δεν κάνουμε αλόγιστες σπατάλες.
Φτάνει να σας πως κάθε σεζόν που ολοκληρώνεται, δεν χρωστούμε σε κανέναν. Εξίσου σοβαρό πρόβλημα για εμάς αποτελεί και το γηπεδικό. Κάθε καλοκαίρι ζητιανεύουμε να βρούμε γήπεδο για προπονήσεις αφού ο Κύκκος κλείνει. Πέρσι πηγαίναμε στην Κοκκινοτριμυθιά. Το πρόβλημα εξεύρεσης χώρου προπονήσεων, είναι πολύ σημαντικό για τη δική μου ομάδα».
*Θεωρείται ικανοποιητικές τις χορηγίες που λαμβάνουν τα προσφυγική σωματεία;
«Πρέπει και εμείς οι παράγοντες να είμαστε λογικοί. Όταν παραπαίει η οικονομία, δεν μπορούμε να απαιτούμε αυξημένα κονδύλια για ποδόσφαιρο. Παίρνουμε καλές οικονομικές «ενέσεις» από τον ΚΟΑ και την ΚΟΠ. Παράλληλα, πρέπει να κάνουμε και εμείς την αυτοκριτική μας.
Δεν γίνεται προσφυγικά σωματεία να εκλιπαρούν για βοήθεια και να είναι γεμάτα ξένους ποδοσφαιριστές. Εμείς στην ομάδα μας παίζουμε μόνο με Κύπριους, ακόμη και όταν ήμασταν στη δεύτερη κατηγορία. Στον Ηρακλή έπαιξε μόνο ένας ξένος ποδοσφαιριστής για μια σεζόν πριν μερικά χρόνια».
*Κάνοντας τον απολογισμό σας έχετε μετανιώσει για την πολύχρονη συμμετοχή σας στο ποδόσφαιρο;
«Το να είσαι πρόεδρος ενός σωματείου, απαιτεί χρόνο και θυσίες. Κάθε Σαββατοκύριακο πρέπει να είσαι στο γήπεδο ενώ υπάρχουν υποχρεώσεις 3-4 βράδια την εβδομάδα. Λόγω όλων αυτών των υποχρεώσεων, στέρησα από τα παιδιά μου την παρουσία μου.
Δεν τους αφιέρωσα το χρόνο που ήθελα όταν ήταν μικρά και αυτό είναι το μόνο ψεγάδι που βρίσκω στην πολυετή ενασχόληση μου με τα κοινά. Όμως, η συμμετοχή στα σωματεία και στο ποδόσφαιρο, παρά τις απογοητεύσεις που μπορείς να συναντήσεις, σου δίνει ικανοποίηση που δεν βρίσκεις πουθενά ενώ δημιουργείς φιλίες και σχέσεις που αντέχουν στον χρόνο».
*Μέχρι πότε θα είσαστε πρόεδρος;
«Θα μείνω μέχρι να βρω αντικαταστάτη. Πλέον βρίσκομαι σε μια ηλικία η οποία με αποξενώνει από τη νεολαία. Στα 73 μου χρόνια δεν είμαι τόσο κοντά στη νεολαία όσον ήμουν πριν χρόνια.
Τα στελέχη των σωματείων πρέπει να ανανεώνονται. Εδώ και κάποια χρόνια προσπαθώ να εμπλέξω νέα άτομα στο διοικητικό συμβούλιο για να μπορέσουν να αναλάβουν αυτοί και εμείς, οι παλαιότεροι, να είμαστε εκεί για να τους βοηθούμε και να τους συμπαραστεκόμαστε».
*Τι σημαίνει για εσάς η τιμητική βράβευση στην τελευταία γιορτή της ΚΟΠ;
«Ήταν είναι γεγονός το οποίο μου επέφερε ικανοποίηση. Ήταν μια αναγνώριση τις πολυετούς προσφοράς μου. Με συγκίνησε ιδιαίτερα η εκτίμηση όλων όσων με γνώρισαν μα προπάντων, η εκτίμηση από τα παιδιά μου. Τόσα χρόνια, δούλευα αθόρυβα και ουδέποτε επεδίωξα την προβολή και τη δημοσιότητα, για αυτό και εκπλάγηκα όταν μου γνωστοποιήθηκε η απόφαση της ΚΟΠ να με τιμήσει».
*Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που θυμάστε όλα αυτά τα χρόνια; Κάποια παιχνίδια ή κάποια γεγονότα;
«Όταν είσαι στο ποδόσφαιρο, ζεις πολλές συγκινήσεις αλλά και απογοητεύσεις και είναι δύσκολο να θυμάμαι κάποιες συγκεκριμένες. Αυτό που θυμάμαι με συγκίνηση ήταν όταν το 1972 το σωματείο μου εντάχθηκε στην ΚΟΠ.
Θυμάμαι τότε, διοργανώσαμε πάρτι στο σωματείο για να το γιορτάσουμε. Ήταν η εκπλήρωση μιας προσπάθειας όλων μας και μας γέμισε μεγάλη ικανοποίηση όταν τα καταφέραμε. Με την ευκαιρία να σας ενημερώσω ότι ο Ηρακλής Γερολάκκου είναι ένα από τα επτά ιδρυτικά σωματεία της ΕΠΟΠΛ».
*Αγωνιστικά ποια ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία που βιώσατε;
«Όταν κατακτήσαμε το πρωτάθλημα Γ’ Κατηγορίας και ανεβήκαμε για πρώτη φορά στη δεύτερη κατηγορία. Όμως, οι δαπάνες ήταν τέτοιες, που δεν μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε.
Στόχος μας είναι να σταθεροποιηθούμε στην τρίτη κατηγορία. Αν τα καταφέρουμε να ανέβουμε του χρόνου, ο στόχος είναι να παραμείνουμε εκεί, κάτι που θεωρώ αρκετά τιμητικό για ένα σωματείο του δικού μας βεληνεκούς.
Στόχος μας είναι να παραμείνουμε προσηλωμένοι στις αξίες μας και να συνεχίσουμε να διαδραματίζουμε τον κοινωνικό μας ρόλο, σε σχέση πάντα με το κατεχόμενο χωριό μας, το Γερόλακκο».
*Είχατε κάνει αναφορά προηγουμένως στο γεγονός ότι είχατε και έχετε καλούς συνεργάτες. Ξεχωρίζεται κάποιους από αυτούς;
«Από το 1968 μέχρι πριν τρία περίπου χρόνια που απεβίωσε, ψυχή του σωματείου ήταν ο Γιώργος Χατζηκυπριανού, ο γνωστός Γιωρκής. Σε αυτόν οφείλεται το γεγονός ότι υπάρχει ακόμη το σωματείο και το ποδοσφαιρικό του τμήμα. Ανέλαβε έφορος το 1968. Πριν ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, χλεύαζε εμάς που ασχολούμασταν. Όταν ασχολήθηκε, δόθηκε ψυχή τε και σώματι σε αυτό που έκανε. Του υπογράψαμε εν λευκώ να χειρίζεται όλα τα θέματα.
Ο αείμνηστος Γιωρκής κατάφερε με τον τρόπο του να δημιουργήσει άψογες σχέσεις με τα άλλα σωματεία. Ήξερε τα πάντα για τον κάθε ποδοσφαιριστή και η απώλεια του ήταν πάρα πολύ μεγάλη στο σωματείο.
Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων, καλός, θετικός, προγραμματισμένος. Κατάφερνε να αποκτά φίλους και κανέναν εχθρό. Μετά την προσφυγιά, δεν είχαμε γήπεδο, δεν είχαμε οίκημα. Για δύο χρόνια το σωματείο ανέστειλε τις δραστηριότητες του και το 1976, επαναδραστηριοποιηθήκαμε χάρις σε αυτόν».
Πηγή: http://www.heyngine.com
